اینجا به لطف تو سبز است

حدودا دو سال و نیم پیش بود،  شاید، مشغول گشت و گذار در اینترنت بودم که نمی دانم چه شد که سراز یک سایت مذهبی درآوردم. فکر می کنم سایت آیت الله مکارم بود، که پاسخ گویی آن لاین به شبهات هم داشت، من هم که کلی سوال و شبهه و... ذهنم رو داشت منفجر می کرد، مشغول چت با حاج آقای پاسخگو شدم.

کلی حرف و سوال داشتم راجع به زن در اسلام و حق و حقوقش و جایگاهش و... بعد از کمی صحبت، گفتند:« بهتراست شما کتاب نظام حقوق زن در اسلام شهید مطهری رو بخوانی و بعد بازم اگر سوال داشتی بیای بپرسی.»

حس کردم می خواهد خودش را از دست سوال هایم نجات بدهد! ...

فکر کردم بعیداست این کتاب را بخوانم و سوالاتم جواب داده بشود، اما چاره ای نبود!عید شد ومن هم در تعطیلات کتاب را دست گرفتم که بخوانم، به هر مبحث که می رسیدم، نه تنها سوال هایم جواب داده نمی شد، که سوال های جدیدی هم اضافه می شد.

من هم سوال ها را می نوشتم به امید اینکه تا آخر کتاب جوابشان را پیدا کنم. در واقع شهید مطهری تا جایی که می توانست و خودش هم شبهه وارد کرده بود، و بر خلاف خیلی ها که سعی می کنند بدون دردسر قانعت کنند، برای هر شبهه فرضیات و گزینه های متعدد رو مطرح کرده بود و همین بود که سوال ها ذهن من را بیشتراز قبل می کرد. من دلیل این کارشان را بعد فهمیدم، که مباحث استاد در این زمینه خیلی گسترده تر است.

مدتی گذشت و دوستم را دیدم و به او گفتم که فکرمی کنم باید کتاب های "نظام حقوق زن در اسلام" شهید مطهری رو کامل بخونم و از یک نفر سوال هام رو بپرسم، گفت :«اتفاقا ما یک گروه داریم که با هم کتاب های شهید رو می خونیم و بحث می کنیم و سوال و جواب هارو مطرح می کنیم .این خبر هم خیلی خوشحالم کرد و هم خیلی شگفت زده.

و این شد که شهید مطهری دعوت کرد ما را به محفل متبرک هفتگی شان.  که نه فقط نیت تشکیل این گروه طی کردن راهی است که به خدا می رسد، بلکه اینجا همه چیز به واسطه ی حضور خدا دلنشین شده، رفاقت با آدم های پاکی که شاید جای دیگری همه را باهم پیدا نکنی، بحث ها، اختلاف نظرها، شوخی ها و... اینجا جلسات خشک سخنرانی یا کلاس درس مدرسه و دانشگاه نیست، محفل شور و شعف تازه شدن است. اینجا اجبارآمدن نیست، دعوت است. رفاقت است و در آخر: دِین، دِینی که باید ادا شود در حق دیگرانی که چون ما گمشدگانی هستند در جستجوی حقیقت.