شب های قدرفرصتی برای زنده شدن دوباره......

کلمه «احیاء» یعنی زنده کردن، و احیاء این شبها یعنی این شبها را زنده نگهداری کردن و شب زنده داری کردن. نقطه مقابل «اماته» که به معنی میراندن است. این کلمه چنین می‏رساند که شب- که قسمتی از وقت انسان است- دو حالت دارد: ممکن است شبِ کسی زنده باشد و ممکن است شبِ او مرده باشد. شبِ زنده آن شبی است که انسان تمام یا لااقل پاسی از آن شب را با یاد خدا و با مناجات و راز و نیاز با ذات پروردگار به سر ببرد، و شب مُرده آن شبی است که انسان تمام آن شب را با غفلت و فراموشی ذات مقدس پروردگار بسر ببرد. 

حیاء، شب را زنده نگه داشتن، مقصودش این نیست که این قطعه زمان را شما زنده نگه دارید؛ مقصود زنده نگه داشتن خود شماست در این قطعه از زمان.

پس زمان خودمان را، شب خودمان را زنده نگه داریم یعنی خودمان یک شب واقعاً زنده باشیم، واقعاً زنده زندگی کنیم نه اینکه مرده زندگی کنیم.

در اخبار و احادیث وارد شده است که در روز قیامت، گذشته انسان و زمان گذشته انسان را به انسان ارائه می‏دهند و انسانها مختلف می‏بینند؛ وقتی نگاه می‏کنند یک موجودی را می‏بینند که قطعاتی از آن سیاه و تیره است و قطعاتی از آن سفید و درخشان، به اختلاف. یک نفر می‏بیند بیشترِ این قطعات تیره است، دیگری می‏بیند بیشتر این قطعات سفید و برّاق است. یکی ممکن است در تمام اینها چند نقطه سیاه ببیند، همه را سفید ببیند، و دیگری بر عکس چند نقطه سفید ببیند و همه را سیاه ببیند. تعجب می‏کند: این چیست که به او ارائه داده ‏اند؟! می‏گویند این زمانِ توست، این عمر توست. آن ساعاتی که این زمان را، این عمر را روشن و نورانی نگه داشته ‏ای، آن ساعاتی که پروازی داشته ‏ای، شوری داشته ‏ای، عشقی داشته ‏ای، دلت به یاد خدایت زنده بوده است، آن ساعات همان ساعات درخشان نورانی است. آن ساعاتی که در آن ساعات خدمتی کرده ‏ای، کار مفیدی انجام داده ‏ای، ساعات نورانی توست. و اما آن ساعاتی که در آن ساعات غافل بوده‏ ای، غرق در شهوات بوده ‏ای، بر خلاف رضای خدا قدم برداشته ‏ای، آنها دوران تیرگی و تاریکی عمر توست. این زمانِ توست، این عمر توست.

برگرفته ازکتاب آزادی بندگی استادشهیدمرتضی مطهری